ในเวลานั่งสมาธิภาวนา จิตตกลงสู่ภวังค์แล้วเผลอสติ บังเกิดนิมิตเป็นเรื่องราวใหญ่โตขึ้นก็มี หรือไม่เผลอสติ จิตเป็นขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปนาสมาธิ ย่อมมีนิมิตต่างๆ บังเกิดขึ้น ปรากฏเห็นชัด ในจักขุทวาร มโนทวาร
…
นักปฏิบัติบางจำพวก กระทำปุพพภาค แห่งการปฏิบัติ เบื้องต้น ไม่ถูกต้อง จะกระทำโลกุตระให้แจ้งก็ทำไม่ได้
…
เมื่อนั่งสมาธิภาวนา ได้แต่เพียงนิมิตสมาธิภาวนา คือได้เห็นนิมิตต่างๆ มาปรากฏ ในจักขุทวาร มโนทวาร เท่านั้นก็ดีใจ บังเกิดถือทิฐิมานะ ว่าตนได้รู้ ได้เห็น และได้สำเร็จมรรคผลธรรมวิเศษชั้นนั้นๆ
..
ไม่รู้เลยว่าตนเป็นผู้หลงติดข้องอยู่ในชั้นโลกีย์ ไม่ใช่ชั้นโลกุตระ นักปฏิบัติ ผู้ที่มีปุพพภาคแห่งการปฏิบัติเบื้องต้น ได้กระทำถูกต้องแล้ว เมื่อนั่งสมาธิภาวนาจิตตกลงสู่ภวังค์ บังเกิดมีนิมิตขึ้นก็ดีหรือจิตเป็นขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปนาสมาธิ อันใดอันหนึ่ง บังเกิดมีนิมิต ปรากฏเห็นชัดในจักขุทวาร มโนทวาร ย่อมไม่ดีใจ เสียใจ คือไม่ยินดียินร้าย ในนิมิตนั้นๆ ย่อมเป็นผู้มีสติทำจิตเป็นสมาธิตลอดไป
…
• พระอาจารย์สิงห์ ขนฺตยาคโม •
ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น